Cra(u)sh. Or how you made me kiss the pavement.

- η σκληρότητα είναι ένα σπάνιο αγαθό στις ημέρες μας.

Michel Serres

Είναι το α-τύχημα μία μεταβλητή ικανή να ανατρέψει όλη μας τη ζωή;
Στην ιστορία των αναπάντεχων γεγονότων, το ατύχημα μπορεί να διατυπωθεί από ισχνό παραπάτημα ως ολοκληρωτική σύγκρουση, αδύναμο να διαφύγει της αναμέτρησης με το είναι.

Η έκθεση Cra(u)sh. Or how you made me kiss the pavement. εξετάζει την άλλη πλευρά του ατυχήματος. Μέσα από το πρίσμα της σύγχρονης νεοματιριαλιστικής ατζέντας και της ποπ κουλτούρας, παρουσιάζει την άλλη πλευρά των μοιραίων συστατικών: το δρόμο, την πορεία, το όχημα,
την αναμέτρηση, τη μετωπική σύνθλιψη. Με βλέμμα σκοπτικό και σε πλαίσιο συνενοχής, δώδεκα νέοι εικαστικοί περιεργάζονται εκτροχιασμούς και πληγές, απομονώνουν και ανακατασκευάζουν τη συνάντηση υλικού και σάρκας, την καθολική σύνδεση μηχανής, τοπίου και ανθρώπου ως την απόλυτη αναπαραγωγή οργανικού και ανόργανου κόσμου.

Με αναφορά το ομότιτλο λογοτεχνικό έργο του J.G.Ballard της δεκαετίας του ‘70 και την εισαγωγή της σκέψης μιας φετιχιστικής ερωτικής επιθυμίας που εγείρεται από το τροχαίο ατύχημα, στο Cra(u)sh αναμετρώνται το σώμα ως ανατομία και σημείο με το συναίσθημα και τον ανόργανο κόσμο. Το ίχνος του ατυχήματος στο σώμα, η πληγή,
μεταμορφώνεται σε στόμα ή κόλπο αποκαλύπτοντας μία αγάπη για το ανόργανο. Την ίδια στιγμή, ο χώρος της έκθεσης αποτυπώνει τη σκηνή του ατυχήματος.

Η έκθεση φιλοξενείται στο χώρο του Grace, ένα ανεξάρτητο καλλιτεχνικό χώρο στην περιοχή του σταθμού Λαρίσης, που έχει υπάρξει στο παρελθόν από έδρα παραθρησκευτικών οργανώσεων έως ξενοδοχείο εφήμερων διαμονών. Το επιμελητικό εγχείρημα, τιμώντας και διεκδικώντας ένα continuum στην ιστορία του οικήματος, προτείνει ένα διαφορετικό τρόπο αισθητηριακής αντίληψης του έργου τέχνης
και ταυτόχρονα γίνεται υλικός μάρτυρας μιας αστικής αφήγησης. Στην έκθεση, ο επισκέπτης οικειοποιείται το ασυνήθιστο, γίνεται ο ίδιος μέρος της σκηνής του ατυχήματος. Το Grace τον υποδέχεται τη στιγμή λίγο από τη μοιραία σύγκρουση, στον ίλιγγο της κίνησης.

Οι δώδεκα καλλιτέχνες αποκαλύπτουν μία διαφορετική πτυχή του Crash (σύγκρουσης) και Crush (“καψούρας”) μέσα από διαφορετικά mediums και πρακτικές. Τα έργα περιλαμβάνουν “στρεβλώσεις” (bending) εικόνων της αυτοκινηστικής κληρονομιάς, αναγνώσεις της γενεαλογίας των ερωτικών συμβόλων, εξαντλητικές δοκιμές της υλικότητας (hard/soft ma￾teriality), επιτελεστικές αναγωγές του συγκρουσιακού, τεχνο-βιο-φιλικές μελέτες στο υβριδικό σώμα και docu-fictive αναδιατυπώσεις αρχειακού υλικού. Φέροντας στην σκέψη τις λέξεις του G.Battailles “...η εσωτερική εμπειρία του ανθρώπου γίνεται τη στιγμή, που θραύοντας τη χρυσαλίδα, συνειδητοποιεί ότι ξεσχίζει τον εαυτό του, όχι την έξωθεν αντίσταση…”, η τόλμη για την οικειοθελή μετωπική σύγκρουση με απώτερο σκοπό τη συνάντηση με τον εαυτό αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολη.

Η έκθεση ως μία μορφή ασκητικής (ascesis) θέτει το ερώτημα: Who’s next to Craush?